Wegwijzer is een eigentijds driemaandelijks blad. Het weerspiegelt de diepere thema's die de maatschappij boeien en daagt de lezer uit om zelf na te denken. Het blad is een uitgave van de evangelische kerken. Evangelische christenen vormen een groeiende groep van gelovigen voor wie de boodschap van de Bijbel centraal staat. Met Gods Woord als basis voor alle facetten van het leven, willen ze zich zowel in de kerk als in de maatschappij inzetten voor de medemens.
In 1972 schreef Rocco Granata de tekst van het lied ‘Zomersproetjes’. Het is natuurlijk meer dan een verhandeling over de kleine, lichtbruine pigmentvlekjes op de huid die vooral zichtbaar zijn in het gezicht. We kunnen gerust aannemen dat de zanger stapelverliefd was op het meisje over wie hij zong. Op de wangen van zijn prinsesje zag hij duizend sterren in een zomernacht en hij vergeleek de sproetjes met parels en diamanten. En zeg nu zelf: wie heeft er niet graag parels. Letterlijk, maar ook figuurlijk: iets of iemand van grote waarde.
Het zijn de eerste woorden van een liedje dat in het gezin van Reninca zowat de soundtrack van de afgelopen vakantie was. En het galmt nog altijd na. Een positieve song over blijdschap en geluk. Het is gemakkelijk om zoiets te zingen, maar in de praktijk is die ‘joy’ niet altijd vanzelfsprekend. Reninca zelf omschrijft zichzelf als een ‘stresskip’, en bij de kinderen loopt ook niet alles van een leien dakje. Toch is ‘gelukkig voelen’ meer dan ‘genieten van elk moment'. Het is een zekerheid in het leven, omdat God de bron van geluk is, ook in tijden van moeite en verdriet.
Is de bedoeling van opvoeding niet dat onze kinderen het goede voorbeeld dat we geven volgen, en liefst zelf ook een voorbeeld worden? Dat is ongetwijfeld het ideaal, maar de realisatie ervan gaat niet vanzelf. Soms vraag je je af of je opvoeding wel enig resultaat oplevert. Maar als blijkt dat je kinderen meer met al je inspanningen hebben gedaan dan je ooit verwacht had, is dat een geweldige opsteker. Lees het verhaal van Eli en Micha, die hun moeder ongelofelijk fier maakten en dat eigenlijk de gewoonste zaak van de wereld vonden.
Parijs, 2024, Olympische Spelen. Veel sportliefhebbers kijken er naar uit. Net als 100 jaar geleden, toen de spelen ook in Parijs doorgingen. In de film ‘Chariots of Fire’ zien we een atleet die toen veel indruk maakt. Eric Liddell, een in China geboren Schot. Een rasechte sportman, maar ook een overtuigd gelovige. Dat laatste is niet vreemd: zijn ouders waren missionarissen. Maar een succesvolle sporter? In zijn kinderjaren vergeleek iemand hem met een geit. Maar op de Spelen behaalde hij glorie. Toch was dat niet het belangrijkste hoogtepunt in het leven.
Als je in de zomermaanden richting Zuid-Frankrijk rijdt, is het niet vreemd dat je in een lange file belandt. Het overkwam ook Marieke. Op zo’n moment kan je niet veel anders doen dan om je heen kijken en de omgeving in je opnemen. Op die manier zag ze de in graffiti-stijl op een muur gespoten woorden ‘j’existe’. Dezelfde tag was ze anderhalf jaar eerder al een tegengekomen langs de treinsporen in Brussel. Wat wil iemand nu met die boodschap zeggen? Een beetje opzoekwerk leerde dat een jongen uit Marseille aan de basis lag van het uitdagende ‘ik besta’.
Jan was jarenlang een van de kopstukken van een beruchte motorbende. Uiteindelijk belandde hij in de gevangenis. Van beroep was hij visser, en voer met een boot vanaf het Nederlandse voormalige eiland Urk. Een plaats die als ‘heel gelovig’ bekend staat, zeg maar ‘streng gelovig’. Daar moest Jan niet veel van hebben, al ging hij naar een kerk, om niet te veel uit de toon te vallen. Dat veranderde toen hij op de boot een boek over geloofsvragen in handen kreeg, dat hem inspireerde om zich verder in de Bijbel te verdiepen. Het begin van een nieuw leven – zelfs achter de tralies.
Er was eens, lang geleden, een volk dat het heel moeilijk had. Het werd zo belaagd door de omringende volken, dat het leven onder voortdurende druk en in grote stress verliep. Verschillende stammen overspoelden de dorpen en steden als zwermen sprinkhanen. Ze vertrokken pas wanneer alles wat eetbaar of kostbaar was, verdwenen, verbrand of geroofd was. Hoe konden mensen hun toekomst veilig stellen en zekerheden opbouwen? Eén man was bereid om iets te ondernemen. Wat een hopeloze taak leek, werd een ongekend succes.
Klik hier om het artikel te lezen
Missie – het begrip roept bij veel mensen nog het beeld op van witte paters met zwarte bekeerlingen in een of ander ver verwijderd Afrikaans land. Het is een voorbijgestreefd plaatje; de hedendaagse zending heeft een breder perspectief. Toch blijft de grondgedachte onveranderd: vanuit een christelijke bewogenheid ervaren mannen en vrouwen een roeping om het leven van de medemens meer zin te geven. Dat kan nog altijd op geestelijk vlak, maar materiële hulpverlening is dikwijls ook een belangrijk ingrediënt van de moderne missie.
Geld ligt niet voor het oprapen. Nu ja, misschien af en toe een muntje van 5 cent dat achteloos verloren werd, maar briefjes zullen het net zijn … En toch: sommige mensen lijken geld aan te trekken: een goede neus voor zaken, een onvermoeibare inzet, of misschien ‘gewoon geluk’. Lous en Anne-Marie Van De Voorde, inmiddels gepensioneerd, hebben een rijkgevulde carrière achter de rug. Financiële hoogtepunten, maar ook diepe putten. Hun zicht op bezit is sterk veranderd: ooit waren ze echte ‘poenscheppers’, maar uiteindelijk werden ze ‘wilde weldoeners’...
Klik hier om het artikel te lezen
Je herkent het wel: je koopt aardbeien omdat het nu eenmaal het seizoen is en ze er heel lekker uitzien. Een paar dagen is dat al wat minder … Of je hebt een doos blauwe bessen en binnen de kortste keren zitten er een paar beschimmelde tussen. Weggooien is jammer, maar voor opeten zijn er niet veel kandidaten. Ann deelt een recept dat voedselverspilling tegengaat. Met slechts enkele ingrediënten tover je iets op tafel dat iedereen graag lust.