Erik D’Joos heeft het in zijn editoriaal over de brug van Avignon, bekend van het liedje ‘Sur le pont d‘Avignon’. Als we de tekst van dit ‘chanson’ mogen geloven, danst men daar in het rond. Mensen hebben zo hun eigenaardigheden. Erik vertelt ons ook dat de beroemde brug in de 17de eeuw in twee brak en dat er sindsdien nog slechts 4 van de originele 22 bogen overeind staan. Of dat iets met het dansen te maken heeft, vermeldt hij er niet bij.
Sommige mensen lijken in de wieg gelegd voor het werk dat ze later in hun leven zullen doen. Andere mannen en vrouwen voeren een taak uit die je helemaal niet van hen had verwacht. Wouter De Moyer uit Geraardsbergen hoort duidelijk bij de tweede categorie. Zowat een jaar geleden werd hij aangesteld als verantwoordelijke van de Evangelische Kerk De Levensbron. Niet vanzelfsprekend voor wie het geloof in zijn jonge jaren zo goed als geen rol speelde, en die vooral een passie had voor basketbal. Een dramatische gebeurtenis in zijn jeugd – het overlijden van zijn vader – riep veel vragen op en deed Wouter nadenken over de zin van het leven. Zeker toen bleek dat zijn moeder alleen het gezin niet overeind kon houden. Een ontmoeting met enkele Amerikaanse basketballers betekende een keerpunt in zijn leven. Hij leerde de drama’s uit zijn jeugd te verwerken en geniet nu op verschillende manier van een leven met perspectief.
Overal ter wereld zijn mensen op zoek naar een manier om bij God te geraken. Vroeger of later constateren ze dat er een onoverbrugbare kloof gaapt tussen de mens en zijn Hemelse Vader. Die vaststelling klinkt dramatisch en zou dat ook zijn, mocht er geen oplossing voor dat probleem bestaan. Meestal proberen mensen tot bij God te klimmen door zo voorbeeldig mogelijk te leven. Met een uitgebreide verzameling goede daden hopen ze de sprong te kunnen maken. Maar uiteindelijk is dat vergeefse moeite: steeds weer komt een mens te kort en kan hij ‘zijn hemel niet verdienen’. De enige weg tot God is de brug over de kloof, en dat is Jezus Christus. Hij bracht het onvoorstelbare offer waardoor de mensheid de kans kreeg om zich met God te verzoenen en bij Hem te komen. Je kunt vaak beter zeggen dat God naar de mens op zoek, dan andersom. Maar is er iets mooiers dan dat die twee elkaar ontmoeten, dankzij Jezus?
Niks zo heerlijk als verse chocomousse met wat framboosjes of andere besjes uit de tuin! Het recept is heel eenvoudig én chocomousse bewaart echt lang (gemakkelijk 4 dagen) in de koelkast. Dus je kunt het altijd al op voorhand klaarmaken! Je kiest best kleine glaasjes, dan voel je je minder schuldig als je er twee neemt … (en dit is een ideale kinderportie). Klik op de afbeelding voor het recept.
Dit is geen politiek artikel en er wordt geen kritiek geleverd over het beleid van onze ministers – en we hebben er veel in ons kleine land … Het gaat wel over een hoge gezagsdrager uit het begin van onze jaartelling, die vanuit Ethiopië naar Jeruzalem reisde, op zoek naar antwoorden op een aantal prangende levensvragen. Hij kocht er een boekrol met de profetieën van Jesaja. Maar hoe hard hij ook probeerde, veel begreep hij niet van de teksten. Tot een zekere Filippus hem wegwijs maakte in de woorden. Een bekend gevoel? Is de betekenis van de Bijbelteksten voor ons soms ook een raadsel? Ga op zoek, want het zou jammer zijn als iemand de rijkdom van de teksten misloopt. Klik hier om het artikel te lezen.
Reninca zat tijdens de zomervakantie aan een bruggetje dat haar – figuurlijk – deed denken aan de brug die haar beginnende puberdochter aan het oversteken is. Gaan moeder en dochter elkaar binnenkort uit het oog verliezen? Dat hoeft niet, beseft de moeder: “Er is een bruggetje. Eigenlijk hoef ik helemaal niet ver te gaan om bij mijn dochter te zijn. Er ik krijg niet eens ‘natte voeten’. Als ik bereid ben uit mijn comfortzone te komen, ontstaan er de mooiste gesprekken. Oprecht zijn en open staan voor haar vragen, luisteren zonder oordeel, vertrouwen geven en niet te snel ongerust zijn … Het zijn begrippen waarvan ik nu leer dat ze echt de brug kunnen slaan tussen pubers en hun ouders.”
Ongeremde kinderpraat
Half maart ging de wereld van veel gezinnen met kinderen even over in een heerlijke vakantiesfeer! Blij dat ze waren, ze moesten niet naar school en het weer was dan nog op en top zomers! Maar, na al die weken kwam de harde realiteit: het coronatijdperk zou langer duren. Bijgevolg moesten ook de lessen hernomen worden. Vier kinderen in huis, vier niveaus, vier bakken met werkboeken en oneindig veel uitdagingen! Maar goed, ook dat overleefden we en zelfs op een redelijk aangename manier.
Het leven is een reis van de geboorte tot het overlijden. Ook in de natuur zien we de cyclus van ontluiken, bloeien en vergaan. Zo is het leven: sterven wordt uiteindelijk als ‘doodnormaal’ beschouwd. Maar is dat wel zo? Natuurlijk, we hebben de zekerheid dat we in ons leven met de dood geconfronteerd worden, zowel tijdens (familie, vrienden, …) als aan het einde. Olivier Le Jeune vraagt zich af: “Waarom zijn we ongerust over het sterven als het gewoon een normale eindfase van het leven is? Waarom lijken mensen er alles aan te doen om de dood zo lang mogelijk uit te stellen? En is het altijd de bedoeling geweest dat mensen zouden sterven?” Ook al gaat een overlijden doorgaans met veel droefheid gepaard, toch betoogt de auteur dat er aan het hele gebeuren ook een onmiskenbaar hoopvol perspectief zit.
In de tijd van de Vlaamse primitieven ontstond er ook in schilderijen oog voor het landschap. Gerard David en Joachim hebben in die periode verschillende Bijbelse taferelen afgebeeld, waaronder de ‘doop van Jezus’. We zien een ontwikkeling in de schilderkunst: waar het voordien vooral om het overbrengen van de Bijbelse boodschap ging, wordt nu meer aandacht besteed aan het landschap, dat met zorg wordt geschilderd. Uiteindelijk moet je zelfs gaan zoeken naar het verhaal dat de naam aan het schilderij gegeven heeft ...
Spreken wetenschap en geloof elkaar tegen? Het is opvallend dat heel wat gestudeerde mannen en vrouwen er geen probleem mee hebben om hun kennis te combineren met de boodschap van de Bijbel. Neem nu James Clerk Maxwell, een wetenschapper uit de negentiende eeuw. Hij raakte niet alleen bekend door zijn werk rond het elektromagnetisme, maar ook door zijn inzichten omtrent de kinetische gastheorie, thermodynamica en de stabiliteit van de ringen van Saturnus. Albert Einstein – geboren in het jaar dat Maxwell stierf – had veel bewondering voor hem. Toch werd de hoogstaande wetenschapper niet belemmerd door het geloof dat hij vanuit zijn opvoeding had meegekregen. Tijdens zijn studie aan de Universiteit van Cambridge (Engeland) kwam hij tot bewust geloof: “Dit was een volwassen keuze, door iemand die al een opgeleid wetenschapper was en niet zomaar een kinderlijke aanvaarding van een traditionele religie.”
Eigenlijk kun je liefde niet meten. En vaak kun je ook niet vergelijken. Neem nu een gezin. Houden ouders meer van het ene kind dan van het andere? En hoever gaat die liefde? Ook kinderen vragen zich soms af hoeveel hun ouders van hen houden. Reninca D’Joos vroeg zich – toen ze zwanger was van haar tweede kind – af of ze van de nieuwe baby evenveel zou houden als van haar eerste spruit. Ze ontdekte dat er met iedere geboorte meer liefde in het gezin kwam. Het is niet als een taart, waarbij de stukjes steeds kleiner worden als je die over meer mensen moet verdelen. Met Gods liefde voor de mens is het net zo: die is niet verdeeld, maar gewoon oneindig … Klik hier voor het volledige artikel.