Dichtbij is de Brug

Wegwijzer herfst 2020

Dat er een (bijzondere) brug staat op de cover van de nieuwste Wegwijzer, is niet verwonderlijk. Verschillende artikelen hebben op een of andere manier iets met een brug te maken. Zo heeft Erik D’Joos het in zijn editoriaal over de brug van Avignon, bekend van het liedje ‘Sur le pont d‘Avignon’. Als we de tekst van dit ‘chanson’ mogen geloven, danst men daar in het rond. Mensen hebben zo hun eigenaardigheden. Erik vertelt ons ook dat de beroemde brug in de 17de eeuw in twee brak en dat er sindsdien nog slechts 4 van de originele 22 bogen overeind staan. Of dat iets met het dansen te maken heeft, vermeldt hij er niet bij.

In het artikel ‘Op de brug’ gaat het dan weer niet alleen over het brug dat Reninca ziet tijdens haar vakantie, maar – figuurlijk – ook over de brug die haar beginnende puberdochter aan het oversteken is. Gaan de twee elkaar binnenkort uit het oog verliezen?

Dat hoeft niet, beseft de moeder: “Er is een bruggetje. Eigenlijk hoef ik helemaal niet ver te gaan om bij mijn dochter te zijn. Er ik krijg niet eens ‘natte voeten’. Als ik bereid ben uit mijn comfortzone te komen, ontstaan er de mooiste gesprekken. Oprecht zijn en open staan voor haar vragen, luisteren zonder oordeel, vertrouwen geven en niet te snel ongerust zijn … Het zijn begrippen waarvan ik nu leer dat ze echt de brug kunnen slaan tussen pubers en hun ouders.”

Yvan Thomas heeft dan weer een heel andere brug op het oog, namelijk die naar de Vader. Overal ter wereld zijn mensen op zoek naar een manier om bij God te geraken. Vroeger of later constateren ze dat er een onoverbrugbare kloof gaapt tussen de mens en zijn Hemelse Vader. Die vaststelling klinkt dramatisch en zou dat ook zijn, mocht er geen oplossing voor dat probleem bestaan. Meestal proberen mensen tot bij God te klimmen door zo voorbeeldig mogelijk te leven. Met een uitgebreide verzameling goede daden hopen ze de sprong te kunnen maken. Maar uiteindelijk is dat vergeefse moeite: steeds weer komt een mens te kort en kan hij ‘zijn hemel niet verdienen’. De enige weg tot God is de brug over de kloof, en dat is Jezus Christus. Hij bracht het onvoorstelbare offer waardoor de mensheid de kans kreeg om zich met God te verzoenen en bij Hem te komen. Je kunt vaak beter zeggen dat God naar de mens op zoek, dan andersom. Maar is er iets mooiers dan dat die twee elkaar ontmoeten, dankzij Jezus?

Elektromagnetisme en thermodynamica
Klinkt het allemaal wat onwetenschappelijk? Het is opvallend dat heel wat gestudeerde mannen en vrouwen er geen probleem mee hebben om hun kennis te combineren met de boodschap van de Bijbel. Neem nu James Clerk Maxwell, een wetenschapper uit de negentiende eeuw. Hij raakte niet alleen bekend door zijn werk rond het elektromagnetisme, maar ook door zijn inzichten omtrent de kinetische gastheorie, thermodynamica en de stabiliteit van de ringen van Saturnus. Albert Einstein – geboren in het jaar dat Maxwell stierf – had veel bewondering voor hem. Toch werd de hoogstaande wetenschapper niet belemmerd door het geloof dat hij vanuit zijn opvoeding had meegekregen. Tijdens zijn studie aan de Universiteit van Cambridge (Engeland) kwam hij tot bewust geloof: “Dit was een volwassen keuze, door iemand die al een opgeleid wetenschapper was en niet zomaar een kinderlijke aanvaarding van een traditionele religie.”

Hoe een (basket)bal rollen kan ...
Sommige mensen lijken in de wieg gelegd voor het werk dat ze later in hun leven zullen doen. Andere mannen en vrouwen voeren een taak uit die je helemaal niet van hen had verwacht. Wouter De Moyer uit Geraardsbergen hoort duidelijk bij de tweede categorie. Zowat een jaar geleden werd hij aangesteld als verantwoordelijke van de Evangelische Kerk De Levensbron. Niet vanzelfsprekend voor wie het geloof in zijn jonge jaren zo goed als geen rol speelde, en die vooral een passie had voor basketbal. Een dramatische gebeurtenis in zijn jeugd – het overlijden van zijn vader – riep veel vragen op en deed Wouter nadenken over de zin van het leven. Zeker toen bleek dat zijn moeder alleen het gezin niet overeind kon houden. Een ontmoeting met enkele Amerikaanse basketballers betekende een keerpunt in zijn leven. Hij leerde de drama’s uit zijn jeugd te verwerken en geniet nu op verschillende manier van een leven met perspectief.

Doodnormaal
Ook dit jaar lijkt alles anders te verlopen dan gepland. Vrijwel niets kunnen we nog ‘normaal’ noemen en het dagelijkse leven verloopt op een manier die we ons nauwelijks hadden kunnen voorstellen. En toch ziet de wereld er nog altijd uit zoals gewoonlijk. We hebben de zomer achter ons gelaten, de natuur maakt zich op voor de winter en de bladeren vallen van de bomen. De uitbundige flora van de afgelopen maanden, zal binnenkort een doodse indruk geven. En begin november worden de graven uitgebreid bezocht als we denken aan de dierbaren die ons ontvallen zijn. Zo is het leven: sterven wordt uiteindelijk als ‘doodnormaal’ beschouwd. Maar is dat wel zo? Natuurlijk, we hebben de zekerheid dat we in ons leven met de dood geconfronteerd worden, zowel tijdens (familie, vrienden, …) als aan het einde. Olivier Le Jeune vraagt zich af: “Waarom zijn we ongerust over het sterven als het gewoon een normale eindfase van het leven is? Waarom lijken mensen er alles aan te doen om de dood zo lang mogelijk uit te stellen? En is het altijd de bedoeling geweest dat mensen zouden sterven?” Ook al gaat een overlijden doorgaans met veel droefheid gepaard, toch betoogt de auteur dat er aan het hele gebeuren ook een onmiskenbaar hoopvol perspectief zit.

Lees dit betoog en de vele andere artikelen in Wegwijzer – en dat kan ook online. Vragen en opmerkingen mogen altijd naar de redactie gemaild worden. Dit E-mail adres wordt beschermd tegen spambots. U moet JavaScript geactiveerd hebben om het te kunnen zien..