Een pleidooi van een weduwe
Op 13 februari had ik de moeilijke taak om mijn kinderen te vertellen dat hun papa het niet zou halen. De volgende dag was het al zo ver: om 7.24 u ‘s ochtends verklaarden de artsen hem dood. Ik lag de volgende nacht naast mijn kinderen op bed en hoorde mijn dochter onbeheerst snikken omdat ze haar vader al zo erg miste. En ik dacht er toen niet aan hoe trendy mijn kerk wel was. Ik dacht eraan dat mijn kracht uitsluitend van God kon komen … Kimberli Lira vertelt hoe ze het verlies van haar man aan een ongeneeslijke ziekte verwerkte, en welke rol haar kerk daarbij speelde.