Blijf in uw kot, ga naar uw binnenkamer!

We bellen. Mijn vriendin en ik.
Zij, Martien, zit in haar tuin. Het is er een woestenij door recente verbouwingen. Toch heeft ze daar een rustig plekje gevonden, even zonder huisgenoten.
Ik zit aan mijn bureau. Ik heb de telefoon op speaker gezet. Voor het gemak.

ik: ‘Hoe gaat het?’
zij: ‘Het lijkt wel of ik door al die regelgevingen innerlijk ook op slot ben gegaan. Dat is niet wat de regels vragen, maar onbewust is dat gebeurd.’
ik: ‘’Een mens heeft dat nodig, gewoon iemand zijn arm even aanraken’, zei mijn buurvrouw van 80 gisteren vanaf haar balkon. ‘
zij: ‘Ja, ik hoor mensen zeggen: ‘Als het voorbij is gaan we knuffelen’. Natuurlijk mis ik aanraking, maar ik mis nog meer het contact. Onbewust gaat dat samen. Ik ben vanbinnen op slot gegaan.’

ik: ‘Dat is precies wat ik vorige week droomde. Het was een rare droom (zie kader). Ik kwam er vervreemd uit, zelfs van mijn familie. In mijn droom wachtte ik ‘tot corona voorbij is’. Maar ik besef dat deze periode heel erg bij mij binnen komt. Ik moet hier wel bij stil staan!’
zij: ‘Jij was ook op slot gegaan. ‘
ik: ‘Maar nu is mijn wachten ingeruild voor onrust. Ik wordt onrustig van de vraag: ‘Wat DOE ik er mee?’. Ik heb me niet aangemeld als vrijwilliger in mijn stad. Ik breng geen eten bij buren, ik schrijf geen brieven naar het bejaardenhuis… Het maakt mij onrustig. Een paar dagen geleden hoorde ik van CS Lewis. Toen tijdens de tweede wereldoorlog iedereen in Engeland bang was voor de bombardementen, begon hij een radio uitzending. Die uitzending werd later het boek ‘Mere Christianity’. Isaac Newton was twintig, toen hij in afzondering zat door de pest. In die periode ontwikkelde hij de wet van de zwaartekracht. De apostel Paulus schreef een groot deel van zijn inbreng aan het nieuwe testament tijdens zijn huisarrest. Sinds ik dit hoorde denk ik: ‘En nu, wat is mijn rol vandaag?’’
zij: ‘Ik las vanmorgen: ‘Blijf in uw kot, ga naar uw binnenkant’. Dat is het toch! ‘Blijf in uw kot, ga naar uw binnenkamer!’ ik maak er nu zelf een toepassing van.’
ik: ‘Wauw’.
zij: ‘En jij stelt jezelf in vraag? Ik weet niet of je de wereld een mooier cadeau kunt geven dan naar uw binnenkamer te gaan op het moment dat je niet anders kunt. Wat leer je jouw kinderen dan? Mama durft naar haar binnenkamer te gaan. Bij de wereldwijde oproep om te bidden wou niemand thuis mee bidden. ‘Ik ga boven bidden’, dacht ik. Maar ik ben toch in mijn tuin gaan bidden. Daar ziet niemand mij, maar mijn gezin ziet mij wel. Dus jouw rol? ‘Blijf in uw kot en ga naar uw binnenkamer, jouw kinderen zien dat wel hè!’’

Vorige week droomde ik:
Ik was helemaal de weg kwijt. Stond ergens in de stad, in mijn eigen stad nog wel. Ik kon me niet oriënteren. Waar ben ik? Niemand kon me antwoord geven. Hoe kan ik van hier uit naar het station gaan? Er was niemand die dat wist.
Hoe ik naar het station ben gegaan herinner ik niet. Maar uiteindelijk stond ik op het perron. Er stonden veel mensen die ik kende, mijn geliefden. Maar niemand herkende mij. Ik stond bij hen maar kreeg geen contact. Hun blik straalde enkel extreme afwezigheid uit. Het voelde alsof ze door me heen keken, alsof ik onzichtbaar was voor hen. Niemand van mijn geliefden was nog bij zijn verstand, die indruk kreeg ik.
Ik voelde me totaal vervreemd, losgekoppeld van alles en iedereen.
Toen ik wakker werd wist ik: ‘Deze coronaperiode gaat niet zomaar van ons afglijden’.

(Coroline van Wijngaarden)