Snoepje van de week

Advent 2021: Afl. 24.

Zoals gisteren gezegd: dit komt nog eventjes uit mijn kelder. Maar om dat goed te maken stuur ik deze keer een “Snoepje van de week!” mee. Ik garandeer je emoties die je goed zullen doen! Om de route naar het snoepje te vinden: Zie beneden! OK, we gaan ondertussen verder: via de advent, op naar Kerstmis!
Kerstmis een wonder? Ja, natuurlijk. Zaakje opgelost! Of neen, zaakje niet opgelost? Neen, want Kerstmis is niet zomaar een ‘zaakje’. En Kersmis moet niet opgelost worden. Kerstmis is een wonder en moet een wonder blìjven! Kerstmis moet ons blijven vèrwonderen! Steeds opnieuw, en steeds nieuw!

Maar weet je, de samenleving waarin we leven doodt wonderen. Ook dit wonder. Het klinkt logisch dat de geboorte van de Zoon van God wonderlijk, miraculeus, verbijsterend is (of liever: zou moeten zijn). Maar dat besef is in dit moment van de geschiedenis van deze wereld in feite veel moeilijker tot ons te laten doordringen dan we beseffen en zelfs dan ooit tevoren. Waarom? Omdat familiariteit, vertrouwdheid, alledaagsheid… wonderen doodt.

En onze Kersttradities hangen vol met dergelijke nostalgische ‘gewone alledaags’-heid. Vragen we ons in deze adventsperiode nog af of Kerstmis nog ècht wel hoop te bieden heeft in deze chaotische, vuile wereld vol zelfhaat en flagrante dubbelhartigheid waarin ‘Warmste Weken’ en ‘Goede Doelen’ honderdmaal belangrijker zijn dan de herinnering aan Jezus’ komst? Of zoals gisterenavond (20/12/’21) toen op ‘De Slimste Mens’ beelden getoond werden van de Kerstman die zijn vriend kuste, en daarbij een opmerking meekreeg in de zin van: “Dat is toch wat we willen met Kerstmis, niet?” als vervangidee voor het ‘Kindwonder’-aspect van Kerstmis.

Wat is er gebeurd dat dit zo geworden is? Wel, wij hebben allemaal, toch minstens voor een stuk, onze levens aangepast aan de maatschappij rondom ons, aan de mensen rondom ons, aan de levensritmes en -gevoeligheden van onze omgeving. Weet je, als er een babytje wordt geboren, betekent dat normaal gesproken dat alle klassieke ritmes en bezigheden van de onmiddellijk betrokkenen veranderen. Die bereiden zich voor om dat nieuwe kindje een plaats te geven in hun midden. Als zo’n geboorte bij ons gebeurt, zorgen we voor een plaats voor het kindje, voor warmte, voor eten. We geven het babytje een (groot) deel van onze tijd, van onze ‘knuffel’igheid, we zorgen dat het genoeg rust heeft, en we laten het aan iedereen die wil komen kijken trots zien. En als het nodig is zijn daar de nachtelijke voedingsmomenten en snellen we ter hulp als de altijd ongelegen komende koliekaanvallen zich aankondigen.

Er zijn de onverklaarbare huilbuien, en elke keer is daar opnieuw een vuile luier die we zonder klagen opruimen. Soms lijkt het alsof we in een roes leven, maar dat deert ons niet. Dat is dat kindje ons meer dan waard. Want: we geven het onze LIEFDE. Ja hoor, dat doen wij. Het kindje wordt een vast deel van ons leven en het verdwijnt niet uit ons emotioneel blikveld zolang als we leven.

Wel, wat gebeurt er nu, vandaag, nu we het feest van de geboorte van Gods Zoon vieren? Wat is er nog zoal te beleven met Kerstmis behalve sentimentele pralerigheid in de versieringen, zogenaamd idealistische televisieshows en familiale feestelijkheden met als resultaat dat het hart van die gebeurtenissen daar in Betlehem onder de mat wordt geveegd. Waar is de eerlijke hoop gebleven, de robuuste hoop die ons helpt om de complexe realiteit van mijn leven, uw leven, elk mensenleven op orde te brengen, door de kracht van dat Kindje geboren in een stal?

Mag ik een concreet voorbeeld geven? Het is voor velen die dit gaan lezen waarschijnlijk een aanstootgevend voorbeeld. Toen Maria ontdekte dat ze zwanger was van Jezus, moet ze wel heel geshockeerd geweest zijn. Dat zie je ook wel aan haar en Jozefs reactie! Stel het je voor: de engel zegt haar dat ze een kindje gaat krijgen, zonder dat ze met Jozef – of een andere man natuurlijk – seksuele omgang heeft gehad. Dat lijkt me een nogal stresserende uitspraak, niet? Stel jezelf eens in haar plaats. En dat zie je dus aan haar.
“Ze (Maria) schrok toen ze hem (de engel) zag. Ook was ze geschrokken van zijn woorden. Ze vroeg zich af wat de engel bedoelde”. – Lukas 1, 29 en wat verder: “Maar Maria zei tegen de engel: ‘Hoe zal dat gebeuren? Want ik heb geen gemeenschap met een man.” – Luk 1, 34. Ze wil het antwoord op haar vraag natuurlijk ècht wel te weten komen, maar ik proef daar toch ook de schrik zoals in vers 29 staat van: “Wat gaan de mensen zeggen?”
Jozef ging nog een stapje verder toen hij de boodschap te horen kreeg:
“Jozef, haar man, wilde haar onopgemerkt verlaten, omdat hij rechtvaardig was en haar niet in het openbaar te schande wilde maken” – Mat 1, 19
Zwanger, zonder bekende vader, dat was wat wij in de termen van vandaag toch een ‘ongeplande zwangerschap’ zouden noemen, niet? Wat doen zòveel mensen als er een ‘ongeplande zwangerschap’ in het spel is? Juist, ze plegen abortus. Sorry, ‘plegen’ mag ik niet zeggen. Dat klinkt zo negatief! Ze ’laten de bevalling inzetten’ na enkele weken/maanden zwangerschap. En het kindje wordt dood geboren. Tenminste als het niet door de dokterstang in stukken gescheurd is. Sorry, ik wou ook dat ik dit niet zo cru moest formuleren, maar dat is wat de realiteit is.
Stel je voor. Als Maria die keuze had gemaakt, wat was er dan van deze wereld terecht gekomen? Wat was er dan van u en mij gekomen? Was die gitzwarte duisternis dan voor eeuwig en altijd over deze wereld en zijn bewoners blijven hangen zonder wegstapmogelijkheid? Was dan de mogelijkheid in het licht van God te komen verdwenen? Wat zou God dan beslist hebben om te doen?

Je moet je hoofd daar nu niet over gaan breken, maar de vraag stellen lijkt me al genoeg. Maar ben ik hierin wel realistisch? Wel, op 2 december van dit jaar vond voor de deuren van de Supreme Court Building in Washington een re-enactment plaats (dat is het naspelen of uitbeelden van gebeurtenissen uit vroegere tijden) waarbij de kerstscène werd nagespeeld. Met een Jezus, een Maria, een Jozef, met herders, drie koningen,… Dat gebeurde één dag nadat het hoogste gerechtshof van de V.S. er een confrontatie had georganiseerd waarbij argumenten pro en contra abortus werden voorgelegd om de wetgeving ter zake te verzachten, dus toegang tot abortus juridisch te vergemakkelijken in het hele land. 

Maar eigenlijk doet de christelijke organisatie Faith and Liberty die dit organiseerde dit al vele jaren lang op Kerstmis. Woordvoerder van de actievoerders, pro-life advocaat Allan Parker, zei daarbij vanop de trappen van het gerechtshof: “Als Maria vandaag geleefd had, was Jezus misschien geaborteerd. Wel, gisteren sprak dit hof over het vergieten van onschuldig bloed. Vandaag gedenken we de weergave van de geboorte van Degene met het meest-onschuldige bloed dat er ooit op deze aarde was. Dat bloed werd later vergoten zodat zelfs moordenaars zouden kunnen vergeving krijgen. Het enige dat daarvoor nodig is, is dat we onszelf verootmoedigen, en om vergeving vragen aan het slachtoffer van toen: de Zoon van God”. Een zekere Mcdonough, een toegewijde pro-life Christen die ook aanwezig was, voegde daaraan toe: “De weergave van dit kerstgebeuren die we hier zagen toont ons dat we iets kunnen doen. We kunnen bidden en we kunnen onze burger-rechten laten gelden. Maar dat is niet gemakkelijk. Want alles wat Jezus betreft gaat in tegen wat we vanuit onze natuur denken over onszelf en over hoe we God inschatten. God, Die nederig was, zò nederig dat Hij als een Baby naar hier kwam en ons even nederig vraagt om op Zijn aanbod van vergeving in te gaan! Hoe uniek is Hij niet: Hij Die enerzijds in zo’n nederige houding kwam, en ons anderzijds vraagt om onze hoofden voor Hem te buigen”.
Hierboven citeerde ik de zin: “Want alles wat Jezus betreft gaat in tegen wat we vanuit onze natuur denken over onszelf en over hoe we God inschatten”.

Dus OK, ik heb begrip voor mensen die het niet met mij eens zijn. Heel dit kertsgebeuren heeft een schaduw van onredelijkheid. Ik bedoel daarmee dat onze rede, ons verstand het moeilijk kan hebben met het hele Kerstgebeuren. En wij zijn nu eenmaal zo opgevoed, zo afgericht dat we ons verstand als enige bron van waarheid hanteren. Een zeer rationele, verstandige man was de befaamde filosoof Blaise Pascal. Hij zei ooit iets dat we misschien allemaal eens moeten meepakken voor de rest van ons leven. Hij zei: “De belangrijkste functie van het verstand is de mensen te tonen dat sommige dingen het verstand te boven gaan”. Geloven wij dat ook? Of zijn we zo geconditioneerd, zo afgericht, zo vastgeroest, zo kleingelovig,… dat we ons in alle omstandighe-den neerleggen bij de bestaande situatie? Bij de status quo. Het lot. Bij: “Alles is vastgelegd”. Karma. Noodlot. Of verdwalen in het tegenovergestelde en volgen we daarom cursussen over geloven in jezelf? Positief denken.
Of bidden we het gebed van Jabes om een rijke zegen? Zoeken we in alle onzin naar een spoortje zin? Negeren we even de mensen om engelen te zoeken. Gaan we het goddelijke zoeken in de materie, de scheppings-Kracht in de schepping. Of maken we van geld ons geluk, en ruilen we liefde in voor kille sex?
Hoe vast hebben wij onze pinnen van onze tenten in deze aarde vastgeslagen? Hoe stevig zijn de muren van onze huizen? Hoe vast zitten wij aan onze zekerheden? Zie jij ook andere mogelijkheden? Wordt je fantasie geprikkeld? Voel je de ideeën opborrelen? Wil je ook vrij zijn, als een vis in het water, als een vogel in de lucht? Wat gaat jouw voorstellingsvermogen te boven? Hoe klein denk je van jezelf? Hoe hoog acht jij de macht van God? Wil je lopen op het water? Wil je werelden ontdekken? Wil je zien wat je gelooft? Waar is jouw vertrouwen op gevestigd? Zie je de andere wereld, de wereld van het koninkrijk?
Geloof je dit? Bidt dan zoals de Bijbel leert. Neen, zoals Jezus leerde:

Toen zei Jezus tegen hem: ‘Of ik iets kan doen? Alles is mogelijk voor wie gelooft.’ (Marcus 9 ; 23)
Jezus keek hen aan en zei: ‘Bij mensen is dat onmogelijk, maar niet bij God, want bij God is alles mogelijk.’ (Marcus 10 : 7)
Is ook maar iets voor de HEER onmogelijk? (Gen. 18 : 14)

‘Ik ben de HEER, de God van al wat leeft. Is er ook maar iets dat voor mij onmogelijk is? (Jer. 32 : 27)
Hij antwoordde: ‘Vanwege jullie gebrek aan geloof. Ik verzeker jullie: als jullie geloof hebben als een mosterdzaadje, dan zullen jullie tegen die berg zeggen: “Verplaats je van hier naar daar!” en dan zal hij zich verplaatsen. Niets zal voor jullie onmogelijk zijn.’ (Matth. 17 : 20)

Zonder geloof is het onmogelijk God vreugde te geven; wie Hem wil naderen moet immers geloven dat Hij bestaat, en wie Hem zoekt zal door Hem worden beloond. (Hebr. 11 : 6)
Kijk naar de stal in de velden van Efrata, zie de Zoon van God daar liggen, en bid dat Hij ons inzicht geeft, ons leert ons hoofd te buigen, ons helpt op Hem te vertrouwen, meer dan op ons eigen verstand.

Snoepje (Enfin: “SNOEP” van de week! Kijk zeker eens naar het filmpje hieronder. En stuur het gerust door. Naar zovelen als je wilt! Voor degenen die niet weten hoe je het filmpje moet: openen gewoon op de link hieronder klikken en het opent vanzelf!

http://www.youtube.com/watch_popup?v=W5mbldTkruM&feature=share

Karel Buntinx