De commercie van kerst

Advent 2022: Afl. 5

Je zal het waarschijnlijk wel weten, maar elk jaar spenderen wij Belgen miljarden euro’s tijdens de eindejaarsperiode. En of we het onszelf nu willen toegeven of niet, we hopen dat die geschenken van weeromstuit ook onszelf blij zullen maken. Blij maken doordat de ontvangers ervan ons dankbaar zullen zijn, dat zij ertoe zullen bijdragen dat ook ònze Kerstmis voor onszelf ‘memorabel”, onvergetelijk zal zijn. We sprinten van de ene winkel naar de andere, van de ene website naar de andere, we scrollen doorheen Amazon en bol.com om dat ene, volmaakte, cadeau te vinden dat onze sympathie en respect zal laten zien,… We ‘shop till we drop’… in de hoop dat die andere ook ons zijn/haar liefde zal laten zien. We verlangen naar die materiële liefdesuit-wisseling tijdens de jaarlijkse familiale soap aflevering, genaamd kerstfeest.

Maar wat we eigenlijk ècht willen: hoop, vrede, liefde, rust, wonderen, … blijft verborgen in deze eindejaarschaos. En eigenlijk - sorry dat ik het moet schrijven – brengt die overvolle activiteitenagenda ons elke keer een stap verder weg van de zaak waar het eigenlijk om gaat: de stille, verborgen geboorte van de Messias.
Deze jaarlijkse periode dat het juist het makkelijkste zou moeten zijn om onze focus te richten op de komst van de Christus, is net de moeilijkste daarvoor. De uitnodiging om ons te richten op die Baby in Zijn kribbe wordt door de cultuur, de traditie, de eisen, de verhalen rondom ons - hoe goedbedoeld die ook moge zijn - weggezogen uit die stal, en neergepoot in een kerstverhaaltje dat de hardheid van het echte gebeuren omzet in dromerigheid, in fantasie, in een sprookje.

Kijk naar Maria. Ze was gewoon een tienermeisje dat menselijkerwijze gesproken in de knoei geraakt was door een ongeplande zwangerschap, een tiener die voorbestemd was om te trouwen met een arme timmerman met de naam Jozef, een meisje dat in een stoffige uithoek van het Romeinse rijk een verwaarloosbaar leven zou gaan leiden in een achtergebleven stadje… En toch richtte God Zijn grote vraag aan haar. Toch wilde Hij dat zij Zijn Zoon in deze verrotte wereld zou binnen brengen, zou opvoeden, zou zien sterven… En zij reageerde daar zo eenvoudig op, zo nederig, zo inspirerend, zo zonder angst of opstandigheid…

En in de traditie van de grote Joodse dichters spreekt zij een gebed uit dat zò poetisch is, zò mooi, zò ontroerend als je beseft wat er haar net was overkomen, ... enfin, lees het zelf maar. Het staat in Luk 1, 46- 55:

“Mijn ziel maakt groot de Heere;
En mijn geest verheugt zich in God, mijn Zaligmaker;
Omdat Hij de nederheid Zijner dienstmaagd heeft aangezien;
want zie, van nu aan zullen mij zalig spreken al de geslachten.
Want grote dingen heeft aan mij gedaan
Hij, Die machtig is, en heilig is Zijn naam.
En Zijn barmhartigheid is van geslacht tot geslacht over degenen, die Hem vrezen.
Hij heeft een krachtig werk gedaan door Zijn arm;
Hij heeft verstrooid de hoogmoedigen in de gedachten hunner harten.
Hij heeft machtigen van de tronen afgetrokken,
en nederigen heeft Hij verhoogd.
Hongerigen heeft Hij met goederen vervuld;
en rijken heeft Hij ledig weggezonden.
Hij heeft Israel, Zijn knecht, opgenomen,
opdat Hij gedachtig was der barmhartigheid.
Gelijk Hij gesproken heeft tot onze vaderen,
namelijk tot Abraham, en zijn zaad in eeuwigheid.”

En nu gij…!

Karel Buntinx